فرآيند تميز کردن بافت هاي مرده ، کثيف و آلوده به ميکروب ها ، دبريدمان ناميده مي شود. مهم ترين قسمت درمان زخم ، دبريدمان است. اين يک رويا خواهد بود که منتظر بمانيد تا زخم بدون دبريدمان کافي بهبود يابد. عمل دبريدمان مي تواند با برش پوست بافت هاي مرده ، شستشو با وسايل کورت يا برس ، تميز کردن با دستگاه هاي شستشوي فشار قوي انجام شود.
اگر پايه زخم به تميزي کافي رسيده باشد ، لبه هاي زخم را مي توان با بخيه بست يا به هم نزديک کرد. در زخم هاي تميز و بريدگي هاي جراحي اين روش براي بار اول ، در زخم هاي مزمن با صبر کردن براي مناسب شدن زخم اعمال مي شود.
هنگامي که پايه زخم به حد کافي تميز شود ، لايه نازک يا کامل از پوست که از ناحيه اي ديگر گرفته شده است بر روي زخم پيوند و بخيه مي شود. بعضي اوقات پوست اطراف آن روي زخم پوشيده شده و زخم بسته مي شود. بعضي اوقات عضله اي که در قسمت ديگري از بدن قرار دارد به همراه پوست گرفته شده و بر روي زخم پيوند مي شود. در اين حالت لازم است که عروق عضله گرفته شده به عروق اطراف زخم متصل شود. اين روش درماني به نام انتقال آزاد عضله يک روش جراحي است که تحت ميکروسکوپ انجام مي شود.
گاهي ممکن است قطع شدن اندام ، انگشت ، بخشي از پا و گاهي اوقات کل پا براي جلوگيري از پيشرفت بيماري يا نجات جان بيمار لازم باشد.
در درمان زخم هايي که به دليل انسداد رگ ها بهبود نمي يابند ، عروق بايد به صورت جراحي يا با مداخلاتي مانند بالون و استنت باز شوند. در درمان زخم هاي وريدي ممکن است نياز به جراحي وريدي يا مداخله داخل وريدي باشد.
در التهاب استخوان، برداشتن قطعات استخواني ، پيوند استخوان ، روش هاي اصلاح جراحي ارتوپدي در ناهنجاري هاي استخواني اعمال مي شود.
در زخم هاي بستر مربوط به فشار از تشک هاي مواج استفاده مي شود ، در زخم پاي ديابتي ، از کفي هاي مخصوص و دستگاه هاي ارتز که باعث رفع فشار مي شوند استفاده مي شود.
زخم هاي وريدي به دليل نارسايي وريدي با فشرده سازي درمان مي شود. براي اين منظور از باندينگ ، جوراب هاي فشاري و دستگاه هاي فشرده سازي استفاده مي شود.
اگر زخم به ميکروب آلوده شود ، آنتي بيوتيک هاي مناسب به صورت داخل وريدي يا خوراکي تجويز مي شوند. مصرف آنتي بيوتيک به طور مستقيم روي زخم يا پمادهاي مختلف مناسب نيست.
طيف گسترده اي از مواد مراقبت از زخم وجود دارد که براي پانسمان زخم استفاده مي شود. همچنين طيف گسترده اي از محصولات مراقبت از زخم وجود دارد که توسط بسياري از شرکت ها براي اهداف بسياري استفاده مي شود. يک ماده مراقبت از زخم ايده آل بايد:
در درمان زخم، به جاي مواد مخصوص مراقبت از زخم ، روشي که معمولاً پانسمان “گاز استريل” ناميده مي شود به دليل هزينه آن معمولاً در کشور ما استفاده مي شود. در اينجا ، اطراف زخم با يک محصول ضد عفوني کننده پاک مي شود ، زخم با سرم شسته مي شود و با گاز استريل از جنس پنبه پوشانده مي شود.
ساده ترين مواد مراقبت از زخم ، پانسمان فيلم شفاف است. آنها براي پوشاندن زخم هاي تميز و بدون ترشح استفاده مي شوند. از پانسمان هاي جاذب مانند هيدروکلوئيد، فيبر ، آلژينات يا فوم در زخم هاي داراي ترشح استفاده مي شود. ژل ها براي ايجاد محيط مرطوب براي سطح زخم استفاده مي شوند. پانسمان هايي مانند نقره و يد که داراي خاصيت ضد باکتريايي هستند براي زخم هاي آلوده مناسب هستند. همه اين گروه هاي پانسمان چسبنده و غير چسبنده ، اندازه کوچک تا بزرگ هستند که به شکل ويژه براي نواحي مختلف بدن توليد مي شوند.
مرحله اول زخم بستر خفيف ترين نوع آن است. مرحله 1 زخم بستر هنوز باعث ايجاد شکستگي در سطح پوست نشده و مي توان آن را به عنوان نقطه اي که ظاهر و احساسي متفاوت از پوست مناطق اطراف دارد، شناخت.
مرحله 1 زخم بستر مي تواند با ساير مناطق پوستي متفاوت باشد از جهت:
اگر نقطه اي مانند اين را بر روي پوست يکي از عزيزانتان مي بينيد، فرد را حرکت داده بطوريکه هيچ گونه فشاري بر روي نقطه وجود نداشته باشد. اگر نقطه قرمز بيش از 30 دقيقه پس از رفع فشار همچنان باقي بماند، مي تواند زخم بستر باشد.
يکي ديگر از آزمون هاي ساده براي بررسي زخم بستر اين است که در منطقه مشکوک پوست فشار وارد آوريد. پوست با جريان خون طبيعي هنگامي که فشار داده مي شود، سفيد رنگ شده و پس از رفع فشار در زمان کوتاهي به رنگ طبيعي خود باز مي گردد. پوست با مرحله اول زخم بستر در زمان اعمال فشار به سفيد تغيير رنگ نخواهد داد.
گاهي اوقات علائم هشدار دهنده زخم ها در افرادي که داراي پوست تيره تر هستند کمتر قابل مشاهده است. تست فشار پوست هميشه روي پوست تيره تر عمل نمي کند و گاهي اوقات منطقه بيشتر از اينکه قرمز به نظر برسد، آبي يا بنفش رنگ است. زخم هاي بستر معمولا در مناطقي که استخوان با حداقل عضله يا چربي روي آن وجود دارد، توسعه مي يابد.
اگرچه مرحله 1 خفيف ترين مرحله است، اين زخم ها مي توانند براي فرد آسيب ديده دردناک، خارش دار و آزار دهنده باشند. زخم هاي بستر مرحله يک بايد در اسرع وقت شناسايي و درمان شوند تا از ناراحتي و پيشرفت زخم جلوگيري شود. در صورتي که زخم ها به درستي در مرحله اول درمان شوند، مي توان از ايجاد زخم مرحله دوم اجتناب شود.
درمان زخم بستر در مرحله اول بسيار قابل محتمل است. اگر چه معمولا مي توان مانع از ايجاد آن شد، اما با شناسايي زخم در اين مرحله و درمان فوري مي توان از توسعه زخم به مراحل پيشرفته جلوگيري نمود. در مرحله 1 زخم هاي بستر مي توانند با شناسايي و از بين بردن علت درمان شوند.
از وضعيت بدن خود آگاهي داشته باشيد، به خصوص اگر به بيماري نوروپاتي ديابتي مبتلا هستيد. زخم هاي باز يا نقاط فشار که مي توانند به زخم تبديل شوند، به مراقبت هاي بيشتري نياز دارند. بهتر است از پزشک مراقبت هاي اوليه يا ديگر متخصصان مراقبت هاي پزشکي کمک بگيريد.
التهاب مزمن علائم شايع در بسياري از بيماري هاي مزمن مانند ديابت است. با تمرين هوازي منظم، مي توان التهاب مزمن را کاهش داد. ورزش باعث کاهش قند خون مي شود، يکي ديگر از عوامل حفظ سطح قند خون اين است که وزن خود را مديريت کنيد و به تعادل برسانيد.
براي بهبود زخم هاي موجود و جلوگيري از پيشرفت زخم ها در آينده سلامت قلب و عروق و حفظ گردش خون بسيار مهم است.
براي بهبود گردش خون سيگار کشيدن را ترک کنيد.
راه حل قطعي: کارشناسان مرکز ترميم زخم ديابتي تلما کلينيک درمان به شيوه اوزون تراپي را توصيه مي کنند.
اوزونتراپي نوعي از درمان است که براي مبارزه با بيماري هاي غير قابل درمان در سراسر جهان مورد استفاده قرار مي گيرد. اين روش ابتدا توسط پزشکان فرانسه در سال 1951 مورد استفاده قرار گرفت و سپس در اوايل دهه 1980 به ايالات متحده معرفي شد.
در روش اوزونتراپي،براي درمان و ترميم زخم از مولکول اوزون به عنوان ضدعفوني‌کننده? زخم ها استفاده مي شود و در نهايت از رشد ويروس ها جلوگيري مي کنند.
يکي از اولين نشانه هاي زخم پاي ديابتي که حتما بايد به آن توجه شود اين است که ترشحاتي از کف پاي شما خارج شود که حتي باعث لکه شدن جوراب شما شود. همچنين مشاهده تورم غير عادي و قرمزي پوست در ناحيه اي از پا و يا احساس سوزش و بوي غير معمول و نامطبوع در پا همگي مي تواند از علائم اوليه ايجاد زخم پاي ديابتي باشد.
از برجسته ترين و رايج ترين نشانه هاي زخم پاي ديابتي ايجاد شدن يک بافت سياه رنگ در اطراف زخم ايجاد شده است که اين موضوع به دليل عدم خون رساني سالم به نواحي اطراف زخم است. در موارد حاد تر که در اثر عفونت حاصل از زخم پاي ديابتي، بافت هاي اطراف زخم به اصطلاح دچار مرگ شده و از بين مي روند. که در اين حالت ممکن است علاوه بر ترشحات بو دار بيمار در آن ناحيه احساس درد يا بي حسي کند.
اما از طرفي زخم پاي ديابتي هميشه همراه با علائم بروز نمي کند و در مواردي فرد ممکن است حتي متوجه علايم حاصل از زخم پاي ديابتي نشود. بنابراين به افرادي که دچار بيماري ديابت هستند به شدت توصيه مي شود که در صورت مشاهده هرگونه تغيير رنگ در پوست خود به خصوص بافت هايي در اطراف پا که تيره رنگ مي شوند و يا در اثر هر گونه تحريکي احساس درد ميکنند، فورا با پزشک معالج خود م کنند.
پزشک مي تواند با استفاده از معيارهايي ميزان شدت زخم پاي ديابتي را در بيماران ديابتي در مقياس بين 0 تا 3 تشخيص دهند. در اين ميان عدد صفر متعلق به بيماري است که بدن وي داراي زخم نيست اما مي تواند در معرض خطر قرار داشته باشد.
در حالت دوم يعني عدد يک در مواردي است که فرد بيمار داراي زخم است اما زخم دچار عفونت نشده است. مقياس دو در حالتي استفاده مي شود که زخم پاي ديابتي عميق شده است و مفاصل و تاندون ها نيز در معرض عفونت قرار گرفته اند. در مقياس سه که شديدترين حالت ممکن است، زخم ها بسيار گسترش پيدا کرده و همراه با تورم و عفونت شديد هستند.
زخم پاي ديابتي مي تواند در بيماران ديابتي مختلف به دلايل متفاوتي بروز کند. که از مواردي که مي توان به آن اشاره کرد گردش خون ضعيف در اين نوع بيماران است. در واقع گردش خون ضعيف يک نوع بيماري قلبي عروقي محسوب ميشود که در آن خون به اندازه کافي به پاهاي شما نمي رسد.
بنابراين بافت هاي اين ناحيه به ميزان کافي اکسيژن و مواد مورد نياز خود را دريافت نميکنند. از ديگر عوامل بروز زخم پاي ديابتي بالا بودن سطح گلوکز خون است. که اين امر مي تواند منجر به کند شدن روند بهبودي زخم پاي ديابتي نيز بشود. به همين دليل تنظيم قند خون در افراد ديابتي از اهميت بسيار بالايي برخوردار است.
آسيب رسيدن به اعصاب يکي ديگر از عوامل بروز زخم پاي ديابتي است. آسيب عصبي يک پديده طولاني مدت است که مي تواند باعث از بين رفتن حس در ناحيه پاهاي بيمار شود. اعصابي که آسيب ديده اند در ابتدا مي توانند باعث بروز درد و يا سوزش شوند.
اما پس از مدتي و با کاهش حساسيت پاي بيمار اگر فرد دچار زخم هم شود آن را حس نمي کند و متوجه آن نخواهد شد. در واقع زخم پاي ديابتي در اين بيماران بدون داشتن درد است.
از ويژگي هاي بيماري ديابت خشکي پوست است که اين خشکي مي تواند منجر به ترک خوردن پوست در ناحيه پا شود در نتيجه سبب بروز زخم پاي ديابتي در فرد بيمار گردد.
از ديگر فاکتورهايي که مي تواند ريسک ابتلا به زخم پاي ديابتي در افراد افزايش دهد شامل مواردي همچون پوشيدن کفش نامناسب، کوتاه کردن نادرست ناخن ها که منجر به آسيب رسيدن و يا زخم شدن بافت اطراف ناخن شود، مصرف نوشيدني هاي الکلي و دخانيات همگي از ديگر مواردي هستند که مي تواند خطر بروز زخم پاي ديابتي را افزايش دهند.
درباره این سایت